เรื่องเล็กๆ...“ ที่ส่งผลกระทบอันรุนแรง ” ในองค์กร !
@ ทุกการสื่อสาร ทุกการกระทำ ของผู้บริหารตั้งแต่ระดับสูงสุดไปจนถึงระดับหัวหน้างาน ที่มักจะสื่อสารกับทีมงานทุกหน่วยงาน โดยเฉพาะฝ่ายขาย ฝ่ายการตลาด ฝ่ายบริการ และฝ่ายอื่นๆ มักจะหนีไม่พ้นในเรื่องของเป้าหมายและทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องวัดผลอกมาเป็นตัวเลข !
@ อันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผู้บริหารต้องการยอดขายและต้องการวัดผลทุกหน่วยงานด้วย สารพัด KPI และเป็นเรื่องที่จำเป็นต้องทำเพื่อให้ทุกหน่วยงานในองค์กรบรรลุเป้าหมาย....แต่เรื่องที่ “จำเป็นยิ่งกว่า”และมักจะถูกผู้บริหาร “ละเลย ไม่ใส่ใจ ไปจนถึงมองข้าม” ก็คือ ตัวเลขและความรู้สึกของพนักงาน !
@ สิ่งที่เป็นเรื่องเล็กๆในสายตาผู้บริหาร...แต่เป็นเรื่องที่ส่งผลกระทบอันรุนแรงในความรู้สึกของพนักงานก็คือ...
1.นอกจากตัวเลขที่ผู้บริหารสนใจและอยากได้จากพนักงานทุกคนแล้ว....ผู้บริหารตั้งแต่ระดับสูงสุดจนลงมาถึงระดับหัวหน้างาน เคยสนใจตัวเลขในฝั่งที่พนักงานต้องการหรือไม่ ? ตัวเลขของฝั่งพนักงานที่ผู้บริหาร “มักจะแกล้งลืม หรือไม่ยอมพูดถึง” ก็คือ รายได้ที่พนักงานได้รับ“สมน้ำสมเนื้อ สมเหตุผล”หรือไม่ ? (หมดยุคที่ผู้บริหารต้องการจ่ายให้ต่ำสุดแต่คาดหวังผลสูงสุดจากพนักงานแล้วครับ!)
2.นอกจากเรื่องของตัวเลขที่ผู้บริหารคาดคั้นอยากได้ (ซึ่งมักจะก่อให้เกิดความเครียดจนทำให้อายุการทำงานของพนักงานในองค์กรสั้นลงโดยการลาออก ไปจนถึงอายุชีวิตสั้นเพราะความเครียดและโรคภัยที่ถูกกดดันด้วยตัวเลข!)ผู้บริหารเคย “ใส่ใจ”ในชีวิตความเป็นอยู่ ความรู้สึกของพนักงานหรือไม่ ? ถ้าพนักงานป่วยหรือลาป่วยด้วยสภาพร่างกายที่ไม่ไหว....สิ่งที่พนักงานมักจะพบก็คือโทรถามโทรตามว่าจะมาทำงานเมื่อไหร่ ? งานที่สั่งไว้จะทำทันมั๊ย ? แล้วตัวเลขจะทำได้หรือไม่ ? แต่มักจะไม่เคยถามเลยว่า...กินยาและไปหาหมอหรือยัง ? มีอะไรให้ช่วยบ้างในระหว่างที่พนักงานลาป่วยหรือลาพักร้อน ?! และในเรื่องความรู้สึกที่มักจะเกิดขึ้นอย่างรุนแรง อีกเรื่องก็คือ พนักงานที่มีความสามารถสูง ทำผลงานได้ดีแต่ได้รับการปรับเงินเดือนเท่ากับพนักงานที่ไร้ความสามารถ....หรือหลายๆองค์กรมักจะพยายามสุดชีวิตที่จะไม่ปรับผลตอบแทนที่ดีขึ้นให้กับพนักงานเพื่อสร้างตัวเลขสวยหรูของผลประกอบการสำหรับให้ผู้บริหารและคณะกรรมการทั้งหลายได้รับผลตอบแทนที่ “สมน้ำ สมเนื้อเกินไป” !
บางองค์กรก็ยังคงยึดวัฒนธรรมความเขี้ยว ในเรื่อง ดึงผลตอบแทนที่พนักงานควรจะได้รับให้ช้าที่สุดเท่าที่จะช้าได้ (แต่ต้องการตัวเลขและผลงานของพนักงานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้...ช่างเป็นอะไรที่ตรงกันข้ามดีจริงๆ !)
@ ถ้าผู้บริหารทุกระดับ ใส่ใจทั้งความรู้สึกของพนักงาน และตัวเลขที่พนักงานต้องการ และให้อย่างสมเหตุสมผล ไม่น้อย ไม่มากไป และดูแลพนักงาน ใส่ใจพนักงาน....ตัวเลขที่ผู้บริหารต้องการไม่ใช่เรื่องยากหรอกครับและพนักงานจะดั้นด้น ค้นหาวิธีและทำด้วยความทุ่มเท เพราะต่างฝ่ายต่างก็มีความปรารถนาที่ต่อกัน ไม่ใช่แค่ต้องการผลประโยชน์ต่อกันไปวันๆ !
@ แต่ถ้าผู้บริหารยังคง สนใจแต่ตัวเลขของตนเอง ด้วยการ บีบและรีดจากพนักงานโดยไม่เคยสนใจใยดีทั้งความรู้สึกและวิถีชีวิตของพนักงาน.....ผู้บริหารอาจจะได้ “ตัวเลขระยะสั้น”เพราะพนักงานไม่มีที่ไป..หรือต้องจำใจทำแต่ระยะยาวแล้ว....ไม่มีทางที่จะประสบความสำเร็จอย่างยั่งยืน เพราะเรื่องเหล่านี้คือ...”เรื่องเล็กๆ...ที่ส่งผลกระทบอันรุนแรงในทุกองค์กร”ครับ
โดย : ธีรพล แซ่ตั้ง